«روز سه شنبه ۷ ع ۱ سنه ۱۴۱۲ ه ق= ۲۶ شهریور در ۱۳۷۰ ه ش در قم بعد از درس صبح، حالم سخت دگرگون شد، به نحویکه مقدّمات کفن و دفنم را فراهم کرده بودم و این غزل را از رویدا آن حال گفته ام : مژده ای دل که شب هجر به پایان

بیانات آیت‌الله بهجت : ای کاش حق را به اهلش می‌دادند! ای کاش عالِم به منبر می‌رفت و عالِم امام جماعت و جمعه می‌شد. ای کاش کسی که حاکم بر شهوت و غضب بود، حاکم بر جامعه می‌شد، نه محکوم غضب و شهوت! آقای خمینی پیش از پنجاه سال قبل شخصی را به میهمانی دعوت