آیت الله کشمیری

[ Photo ]

سید عبدالکریم رضوی کشمیری زادهٔ ۱۳۰۳ در نجف، و درگذشت ۱۸ فروردین ۱۳۷۸، فرزند سید محمد علی کشمیری و نوه دختری آیت الله سید محمدکاظم طباطیایی یزدی(صاحب عروه الوثقی)بود.وی از مجتهدان و عارفان بزرگ شیعی معاصر بوده‌است. وی در کنار دروس متعارف حوزه، به آموختن علوم جفر، علم اعداد، علم حروف و اسماءالله و عرفان مشغول بود. پدرش با عبدالکریم حائری یزدی دوست بود و به‌سبب علاقه به او نام فرزندش را عبدالکریم گذاشت. وی از سلسله سادات رضوی (از تبار موسی مبرقع) است که در دوره ای اجدادش از قم به کشمیر هند مهاجرت کردند.

او در هفت سالگی همراه پدرش از کشمیر به کربلا رفته، به تحصیل علوم دینی پرداخت و به اجتهاد رسید.

از شاگردان سیدعلی قاضی و سیدهاشم حداد بود.

از آثار وی شرح کفایه الاصول است

در سال ۱۳۷۸ در گذشت و در حرم حضرت معصومه سلام الله علیه مدفون شد.

حضرت آیت الله سید عبدالکریم کشمیری قدس سره می فرمودند: در نجف اشرف به خاطر ریاضت های شرعی و حشر و نشری که با اولیای خدا داشتم، چشم برزخی من باز شده بود و صورت برزخی اشخاص را می دیدم.

بسیاری از افراد سرشناس که برای آنها احترام فوق العاده ای قائل بودم، صورت های برزخی ناخوشایندی داشتند و دیدن آنها بسیار آزارم می داد.
لذا در فکر چاره جویی برآمدم و تصمیم گرفتم با مراجعه به اهل بصیرت مشکل خود را برطرف کنم. چند روزی گذشت و یکی از عارفان وارسته و بلند پایه ای که در یکی از شهرهای هند سکونت داشت به قصد زیارت و عتبه بوسی حضرت امیر (علیه السلام) به نجف آمد.

روزی که او به دیدار من آمد، در همان نگاه اول به حالت من پی برد و به من گفت: به دست آوردن چشم برزخی خیلی دشوار است و از دست دادن آن بسیار آسان!

گفتم: طاقت ادامه دادن به این وضع را ندارم!

گفت: امروز به قصابی محل مراجعه کن و گوشت گوساله ای بخر و بگو در حیاط خانه در فضای باز آن را بر روی آتش کباب کنند و بعد نوش جان کن! مشکل تو فوراً بر طرف می گردد!

طبق دستوری که داده بود عمل کردم، و با فرو بردن اولین لقمه کباب بود که چشم برزخی من بسته شد! و حالت عادی خود را پیدا کردم و بعد از مدت ها نفسی به راحتی کشیدم!

پاسخ های آیت الله کشمیری به سوالات:

• بهترین کار برای سالک در کدام یک از اعمال عبادی است؟

بهترین آن سجده است، مانند ذکر یونسیه:
«لا إِلهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمینَ»
یا ذکر سجده‌ی حضرت موسی بن جعفر (ع):
«عَظُمَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِکَ فَلْیَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِکَ».

• آیا بعد از دیدن حقایق و معانی، باز کسی می‌شود به مقامات ظاهری دنیا دل ببندد؟

اگر کسی واقعاً حقایق را دید، به مطالب صوری و دنیوی دل نمی‌بندد؛ اگر بست، عارف حقیقی نیست و فانی در حق نشده است

• بهشت برزخی چطوری است؟ شباهتی به زندگی دنیا دارد. این‌جا مُلکی و مادّی است، آن‌جا به حقایق ملکوتی متنعّم هستند.

• طیُّ الارض چیست؟

طیُّ الارض مراتبی دارد. برای ائمّه (ع) به معنی پیچیدن زمین و برای غیر آنان موکَّلی از فرشته یا جن مؤمن، انسان را سیر می‌دهد.

• از ادعیه و اذکار بیشترین استفاده را از چه چیزی بردید؟

همه‌شان خوب است؛ لکن در ادعیه از دعای «یستشیر» در صبح و شام؛ و از اذکار در ذکر «یا حیُّ یا قیُّوم» بوده است.

• خلاصه و لُبّ همه‌ی سلوک در چه چیزی جمع می‌شود؟

ترک ما سوی الله.

• برای رسیدن به راه واقعی چه چیزی لازم است؟

استقامت. إِنَّ الَّذینَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ الْمَلائِکَهُ [فصلت: ۳۰] با زحمت و استقامت می‌توان به جایی رسید؛ و الّا نخواهد رسید.

• شما کسانی را دیده‌اید که به مقام «فنا» رسیده باشند؟

بلی مرحوم سیّد علی آقا قاضی و سیّد هاشم حداد.