ابن عطاآدمی

ابوالعباس احمد بن محمدبن سهل بن عطاء ابن عطا آدمی عارف و شاعر قرن سوم هجری قمری است. او متولد آمل و از شاگردان ابراهیم مارستانی بود. به جنید پیوست اما پس از چندی از وی گسست و بر پاره‌ای گفتارهای استادش، از آن جمله برتری توانگران بر تهیدستان و مسئلهٔ خواطر خرده گرفت. در آخرین محاکمهٔ حلاٌج به دفاع

ابوالعباس احمد بن محمدبن سهل بن عطاء ابن عطا آدمی عارف و شاعر قرن سوم هجری قمری است. او متولد آمل و از شاگردان ابراهیم مارستانی بود. به جنید پیوست اما پس از چندی از وی گسست و بر پاره‌ای گفتارهای استادش، از آن جمله برتری توانگران بر تهیدستان و مسئلهٔ خواطر خرده گرفت. در آخرین محاکمهٔ حلاٌج به دفاع از وی برخاست. این جانبداری سبب گردید که حلاٌج در میان صوفیان از بسیاری اتهام‌ها تبرئه گردد. وی نیز به فرمان حامدبن عباس وزیر مقتدر عباسی کشته شد. ابن عطا قریحهٔ شعری نیز داشت. بعضی کتاب‌های صوفیه از جمله کتاب‌های «اللمع» ابونصر سراج اشعار جالبی از وی نقل کرده‌اند. ابن عطا تفسیر رمزی بر قرآن نوشت.^[۱]