احمد بن محمد دینوری

ابوالعباس احمد بن محمد دینوری زاده دینور کرمانشاه عارف و عالم قرن چهارم هجری می‌باشد. دینوری مدتی درنیشابور به وعظ و ارشاد مردم پرداخت، در وعظ شهرت داشت.^[۱] بعد از مدتی عازم ترمذ و سپس سمرقند شد و سال ۳۴۰ در سمرقند درگذشت.

دینوری با افرادی همانند یوسف بن حسین رازی، عبدالله خرار، محمد جریری، ابن عطا آدمی، رویم بغدادی و جنید بغدادی مصاحبت و مکاتبه داشته‌است.

از دینوری سخنانی دربارهٔ ویژگیهای عرفان و سلوک به جای مانده‌است.

خواجه عبدالله انصاری دربارهٔ احمد بن محمد دینوری: دینوری واعظ بود و سخن معرفت را خوب و نیکو بیان می‌کردند.

وی همچنین برای بیان برخی از عقاید عرفانی از داستان انبیا استفاده کرده‌است همانند خداشناسی ابراهیم و اصل را بر تکامل خداشناسی وی می‌داند نه در مجادله. احمد بن محمد دینوری به عملکرد برخی صوفیان نقد کرده.^[۲][۳]

منابع

1. ↑ فرزانه کرمی – خبرنگار همشهری کرمانشاه (۱۳۹۵-۰۵-۰۵). «ابوالعباس دینوری؛ عارف برجسته قرن چهارم هجری». همشهری استان ها. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۷-۱۴.^{[پیوند مرده]}
2. ↑ «احمد بن محمد دینوری». دانشنامه جهان اسلام. ۲۱ تیر ۱۳۹۸.
3. ↑ «احمد بن محمد دینوری». مجله ویستا. ۲۱ تیر ۱۳۹۸.