دغدغه و حیرت و اضطراب باید در شعر از بین برود؛ این هم راهش تقویت معرفت است

میگوییم مثل حافظ باشید. ببینید، حافظ شعر عرفانىِ قطعی دارد. حالا من نمیخواهم مثل بعضیها بگویم اگر حافظ میگوید «خوشا شیراز و وضع بیمثالش»، این هم مرادش شیرازِ عالم ملکوت است؛ نه، بالاخره او هم شاعری بوده مثل بقیه‌ی شعرا؛ اما اهل معرفت و اهل سلوک بوده و بخشی از عمر و بخشی از این گنجینه‌ی باارزش را صرف این کار کرده. ما میگوییم این کار را بکنید. توقع ما جداً از همه‌ی خانمها، از همه‌ی آقایان – بخصوص جوان‌ها – این است.

البتّه این نکته را هم من اینجا یادداشت کرده بودم بگویم، که چون بحثِ طولانی میبَرد، دیگر نمیگویم. اجمالاً اشاره میکنم که در بعضی از شعرهای شعرای جوان – بخصوص امشب هم چند نمونه داشت که دیدم – آدم نشانه‌ی یک نوع اضطراب و یک نوع حیرت را مشاهده می‌کند؛ مثلاً ایشان گفت که مواظب جوجه‌های ایمان من باشید. البتّه این دغدغه، دغدغه‌ی مقدّسی است، خیلی خوب است و من از اینکه این دغدغه در این جوان شاعر وجود دارد، خرسند میشوم؛ اما دل من هم میلرزد که چرا دغدغه دارد. این دغدغه و حیرت و اضطراب – یک مخلوطی از همه‌ی اینها – باید در شعر از بین برود؛ این هم راهش تقویت معرفت است که الحمدالله شما دارید.