عبدالله زکی شیرازی

شرف‌الدین عبدالله زکی شیرازی (؟ – ۱۲۷۸م) آموزگار، عارف و شاعر رباعی‌سرای ایرانی در سدهٔ هفتم هجری/ سیزدهم میلادی بود.^[۱][۲][۳]

زندگی

عبدالله بن ابوتراب زکی شیرازی در سالی نامعلوم در بوشکان، در نزدیکی کازرون زاده شد. نسب‌نامهٔ او عبدالله بن ابی تراب بهرام بن زکی بن عبدالله بن یقظان بنجیری است. از استادان روزگار خود بود و ناصرالدین بیضاوی و قطب‌الدین شیرازی از شاگردانش بودند؛ قانون بوعلی سینا را در شیراز درس می‌داد.^[۴] در شعر، به رباعی گرایید و در عرفان از بزرگان فارس شمرده می‌شود.
زکی شیرازی در سال ۶۷۷ق/ ۱۲۷۸م در شیراز درگذشت در صفه جنوبی مدرسه بنجیر به خاک سپرده شد.^[۵]؛ ماده‌تاریخ آن از نظمی تبریزی:^[۱]

جستارهای وابسته

• فهرست شاعران فارسی‌زبان

منابع

1. ↑ ^{پرش به بالا به:۱٫۰ ۱٫۱} نظمی تبریزی، علی (۱۹۷۶). دویست سخنور؛ تذکرهالشعرای منظوم و منثور. تابش. ص. ۱۳۳.
2. ↑ رضاقلی‌خان هدایت (۱۳۸۲). مجمع‌الفصحاء. دوم. تهران: امیرکبیر. ص. ۶۹۵.
3. ↑ [[دانشنامه بزرگ اسلامی]]. یکم. مرکز دائرهالمعارف بزرگ اسلامی. ۱۳۶۷. ص. ۶۱۱. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۰۲۵-۰۴-۱. تداخل پیوند خارجی و ویکی‌پیوند (کمک)
4. ↑ میر، محمد تقی (۱۳۶۸)، بزرگان نامی پارس، جلد اول، شیراز: انتشارات دانشگاه شیراز
5. ↑ بزرگان نامی پارس، جلد اول، ص ۳۰۴