در کتاب «مجالس المومنین»، قاضى نور اللَّه شوشتری مذکور و در السنه و افواه مشهور است که یکى از علماى اهل سنّت که در بعضى از فنون علمى استاد علّامه بود، کتابى در رد مذهب شیعه امامیه نوشته بود و در مجلس، آن را براى مردمان می خواند و ایشان را اضلال و گمراه می کرد و از بیم اینکه مبادا کسى از علماى شیعه رد آن نماید، آن کتاب را به کسى نمی داد که استنساخ نماید. مرحوم علّامه همیشه در فکر بود که آن را بدست آورد تا در رد آن بنویسد لا جرم علّامه، استاد شاگردى را وسیله التماس خود کرده عاریه کتاب مذکور نمود. چون آن شخص نخواست که یک باره دست رد بر سینه التماس او نهد گفت: که سوگند یاد کرده‏ام که این کتاب را زیاده از یک شب پیش کسى نگذارم. مرحوم علّامه همان قدر را غنیمت دانسته کتاب را بگرفت و به خانه برد که در آن شب بقدر امکان از آن کتاب نقل نماید و چون به کتابت آن اشتغال نمود نصفى از شب بگذشت، خواب‏ بر جناب علّامه غلبه کرد.

ناگاه حضرت صاحب الامر (علیه السّلام) ظاهر شده به علّامه فرمود: کتاب را به من واگذار و تو خواب کن. پس علّامه بخواب شده چون بیدار شد، آن نسخه به کرامت حضرت صاحب الامر (ع) تمام شده بود و مؤلّف یعنى مرحوم علّامه تنکابنى از والد ماجدم و بعضى دیگر به همین نحو شنیدم که مؤلّف آن کتاب یکى از معاندین علّامه بود، و علّامه به یکى از تلامذه خود فرمود که در نزد آن عالم سنّى تلمّذ کرده تا اطمینان از او حاصل کرده و یک شب کتاب را به او عاریه داد و علّامه در استنساخ و یا رد آن شروع نمود تا وقت سحر شد که بى‏اختیار او را خواب ربوده و قلم از دست او افتاد. چون صبح شد بیدار شد و افسوس بسیار خورد که چرا خوابید و کتابت را انجام نداد و چون به کتاب نگاه کرد دید که مجموع کتاب، نوشته شده و در آخر آن نوشته است” کتبه م ح م د ابن الحسن العسکرى (علیه السّلام) صاحب الزّمان.”[۱]

[۱] الفین، علامه حلی، ترجمه وجدانی، ص۲۷ و ۲۸، ط: هجرت