‏‏تعریف امام خمینی از فلسفه‏

در تعریف فلسفه از دیدگاه امام خمینی نگارنده تا کنون دو نظر رصد کرده است. دیدگاه اول مربوط به دکتر عابدی است. دکتر عابدی فلسفه را از منظر امام چنین تعریف می کند: «حکمت یعنی معرفت و مشاهده حضوری خدا و شؤون ذاتی و تجلیات اسماء و افعال او در حضرت علمیه و عینیه و نیز علم حضوری به کیفیت نکاح حضرات اسمائی. ‏‏(تعلیقات علی شرح فصوص الحکم، ص۵۵)

معرفت خدا و شئون ذاتی و تجلیات اسمائی و افعالی او در حضرت حضرت علمیه و عینیه به مشاهده حضوری، و نیز علم حضوری داشتن به کیفیت مناکحات و مراودات و نتایج الهی در حضرات اسمائی و اعیانی.‏‏ ‏‏(تعلیقات علی شرح فصوص الحکم، ص۵۵)‏

‏‏به نظر می رسد یک تعریف و از یک منبع، با اندکی تلخیص و تغییر برای فلسفه و عرفان ذکر شده، و ظاهراً مرز دقیق فلسفه و عرفان به وضوح ترسیم نمی شود.‏

‏‏دیدگاه دوم بر این باور است که حضرت امام اگر چه مباحث فلسفی دارند، امام در آثارشان تعریفی از فلسفه ارائه ننموده اند.‏‏( نهضت فلسفی امام خمینی، ص۵)‏

‏‏دیدگاه سوم بر این نکته پا می فشارد که با توجه به اینکه امام  نوشته اند: «…چنانچه در تعریف فلسفه اعاظم ارباب صناعت فرمودند: هی صیروره… الانسان عالماً عقلیّا مضاهیاً للعالم العینیّ فی صورته و کماله. و این اشاره است به …»(‏‏ امام خمینی، آداب الصلاه، ص ۲۰.)‏‏ ‏‏و آن را بدون هیچگونه نقد و ردی و با تعبیر اعاظم ارباب صناعت ذکر کرده اند، به نظر می رسد وی در تعریف فلسفه، با همیین تعریف موافق باشند و ما بتوانیم از منظر ایشان با همین عبارات، فلسفه را تعریف کنیم. این تعریف کاملاً مبتنی بر حکمت متعالیه است و مشابه این تعبیر را ملاصدرا هم به کار برده است.(‏‏ الحکمه المتعالیه فی الاسفار العقلیه الاربعه، ج۵، ص ۴۸.)‏