حاج مرشدچلویی

حاج میرزا احمد عابد نهاوندی مشهور به حاج مرشد چلویی، شاعر متخلص به ساعی و از عارفان معاصر، که در حدود نود سالگی در سال ۱۳۵۷ شمسی در تهران درگذشت. وی در بازار تهران جنب مسجد جامع، طباخی داشت و برای عموم سخنرانی‌های هفتگی برپا می‌داشت. چون با مردم با زبان شعر و پند و اندرز برخورد می‌کرد به حاج مرشد معروف بود.

حاج میرزا احمد عابد نهاوندی مشهور به حاج مرشد چلویی، شاعر متخلص به ساعی و از عارفان معاصر، که در حدود نود سالگی در سال ۱۳۵۷ شمسی در تهران درگذشت.

وی در بازار تهران جنب مسجد جامع، طباخی داشت و برای عموم سخنرانی‌های هفتگی برپا می‌داشت. چون با مردم با زبان شعر و پند و اندرز برخورد می‌کرد به حاج مرشد معروف بود. تنها نسخه دیوان اشعار عرفانی ساعی در زمان خود در آتش سوزی مغازه‌اش سوخت از این رو پس از تدوین اشعار بجامانده به دیوان سوخته مشهور شد. او اجازه چاپ اشعار خود را نمی‌داد، اما پس از درگذشت وی تاکنون چندبار چاپ شده‌است.

حاج مرشد با بزرگان معنوی چون: شیخ رجبعلی خیاط، طوطی همدانی و حاج اسماعیل دولابی ارتباط دوستانه داشت.

از اشعار اوست:

کو آن کسی که کار برای خدا کند؟		بر جای بی‌وفایی مردم وفا کند
هرچند خلق سنگ ملامت بر او زنند		بر جای سنگ نیمه شبها دعا کند

وی در حدود نود سالگی در ۲۵ شهریور ۱۳۵۷ هجری شمسی در تهران درگذشت. قبر او امامزاده هادی در جنب ابن بابویه تهران است.

این بیت شعر از او بر سنگ عمودی بالای قبر وی نوشته شده‌است:

همچو ساعی از دو عالم درگذر

تا شوی از آفرینش باخبر

میرزا احمد نهاوندی مشهور به حاج مرشد چلویی در بازار تهران دکان غذاخوری داشت! مردم او را بهترین کاسب قرن میدانستند! پیرمردی بود قدبلند با چهره‌ای نورانی و دلنشین و ریش و محاسن سفید… بر پیشخوان مغازه‌اش زده بود:

“نسیه و وجه دستی داده میشود به قدر قوه”!

این جوانمرد لر تبار هروقت کودکی برای بردن غذا برای صاحب کارشان می‌آمدند، لقمه‌ای چرب و لذیذ از گوشت، کباب و ته‌دیگ زعفرانی درست میکرد و خود با دستانش در دهان او میگذاشت و میگفت: “مبادا صاحبکارش به او از این غذا ندهد و او چشمانش به این غذا بماند و من شرمنده خدا بشم” مرشد چلویی در سال ۱۳۵۷ درگذشت اما نام و یادش هیچوقت فراموش نشد… روی سنگ قبرش نوشته: بهترین کاسب قرن…