۲۰۱۹-۰۲-۱۶

یکصد و پنجاه و نهمین جلسه گروه علمی عرفان با موضوع “انقلاب اسلامی و جریان شناسی عرفان“ با ارائه “حجت الا سلام والمسلمین محمد جواد رودگر“ و با حضور اعضاء محترم گروه چهارشنبه ۲۴ بهمن ۹۷ ساعت ۱۹ در مجمع عالی حکمت اسلامی برگزار شد.

خلاصه مباحث مطرح شده بدین شرح می باشد:

تحلیل و درک کمی و کیفی نقش عرفان در حدوث و بقاء و نظریه ولایت مطلقه فقیه و نقش انقلاب اسلامی در توسعه و تعمیق عرفان اسلامی ضرورتی اجتناب ناپذیر هست. از سوی دیگر شناختن جریان های عرفانی که در پرتو انقلاب اسلامی رشد کرده اند، چه جریانهای صادق و چه جریانهای کاذب نیز امری لازم و بلکه ضروری است که بایسته است بزرگان اهل معرفت و شخصیت هائی که درک و درد انقلاب اسلامی و عرفان حقیقی را دارند وارد میدان شده و هرکدام به موضوع یا مسئله ویا جریانی بپردازند و رابطه و کارکرد عرفان اسلامی را در تکوین و تکامل تمدن نوین اسلامی مورد ارزیابی قرار دهند.

چنانکه عرض شد شناخت جریانهای عرفانی اعم از راستین و دروغین و بررسی همه جوانب آنها امری لازم است و بدون انکه وارد جریان خاصی بصورت مصداقی شویم در خصوص چرائی و چگونگی پرداختن به جریانهای انحرافی عرفانی در درون حوزه نکاتی را تقدیم می کنم:

الف) چرائی شناخت جریانهای عرفان انحرافی

دفاع از عرفان صائب و صادق ریشه دار در عمق سرزمین طیبه معارف اسلامی که تراث غنیم و قویم عارفان مسلمان در طول قرون متمادی است و نقش برجسته و سترگی در توسعه، تعالی و تعمیق فرهنگ و تمدن اسلامی داشته اند.

تحقق و تبلور “جهاد کبیر” در ساحت عرفان، آموزه ها و گزاره های عرفانی که جهادی تبیینی است تا زمینه های تهاجم به عرفان اصیل اسلامی در مراکز علمی حوزوی و دانشگاهی فراهم نشود.

حضور بالفعل و فعال فکری و معرفتی در تقابل با جریانهای انحرافی عرفان و تفکیک مسئولیت های امنیتی- فیزیکی از مسئولیت های علمی و فرهنگی.

تبیین و تعلیل مغالطات معرفت شناختی و روان شناختی برخی از جریانهای عرفانی درون حوزوی با ذکر شواهد و مصادیق کلامی – کرداری و بیانی و بنانی.

تبیین راهبردهای مقابله رفعی و دفعی با جریانهای انحرافی در عرصه عرفان.

ب) چگونگی شناخت جریانهای عرفان انحرافی

۱- ارتباط از نزدیک و برگزاری جلسات گفتگو با رهبران و مریدان تآثیرگذار و ذی نفوذ جریانهای انحرافی با رعایت همه معیارهای علمی و موازین اخلاقی.

۲- برگزاری جلسات نقد و بررسی جریانهای انحرافی بصورت شفاف و عالمانه و به هنگام و در زمان خودش تا مصداق “وفی التاخیرآفات” نشویم.

۳- بیان تحلیلی پیشینه علمی و زندگی سیاسی – اجتماعی رهبران جریانهای عرفان انحرافی با هدف تحلیل صلاحیت های عمومی و علمی رهبری چنین جریانهائی(البته با رعایت همه جوانب شرعی و اخلاقی).

۴- تبیین نرم و روان، مستدل و عقلانی موضوعات و مواضع انحرافی جریانهای منحرف عرفانی بصورت نقل و نقد.

۵-نقد جریانهای انحرافی بصورت ایجابی در مرحله اول و سلبی در مرحله بعدی و همچنین نقد ترکیبی(ایجابی – سلبی) روشمند و سازنده با هدف روشنگری بخصوص برای مریدان و طرفداران.

بعد از بیان موارد یاد شده لازم است به برخی از مواضع و موضوعات، مصادیق و رفتارهای انحرافی یکی از جریانهای اخیر اشاراتی داشته باشیم:

وجود مغالطات معرفتی در تبیین مفهومی و بیان مصداقی ظرفیت انسان برای دست یابی به مقام ولایت الهیه و برداشت های نادرست و در برخی موارد انحرافی و تفاسیر برآی از آیات و احادیث. واین درحالی است که در کتب و صحف عرفانی با دقت و ظرافت، با برهان عقلی و نقلی مورد تحلیل و تآویل قرار گرفته اند(شواهد مثال در جلسه مطرح شد).

دعوت به “خود”، “انانیت” و “منیت” در بیان و تبیین استاد سلوکی و تفسیر نادرست از برخی آیات و روایات(برخی شواهد و قرائن موجود در جلسه مورد بحث قرار گرفت).

استخدام برخی آموزه های اسلامی و نصوص دینی برای رسیدن به اهداف و مصادره به مطلوب کردن آنها(نمونه هائی از آنها درجلسه مورد گفتگو واقع شد).

گزارش برخی مغالطات روان شناختی، کنشگرانه و حتی عصبیت های دور از بدیهی ترین آموزه های اخلاق و شرعی که در گفتار و رفتار بروز و ظهور کرد(با ذکر مصادیق درجلسه).

اشتباهات فاحش در اجتماعی کردن عرفان و عمومی سازی معارف،مسائل و دستورالعمل های عرفانی بخصوص برای سطوح پائین و میانی از نسل جوان جامعه.

بیان و تبیین اجمالی برخی تناقضات معرفتی و رفتاری جریان عرفان انحرافی(با ذکر برخی شواهد).

درگیر شدن با توهمات سلوکی و خیال پردازی ها در بیان تمثلات و همچنین تربیت نادرست عرفانی – معنوی با ایجاد توهم و تخیل نسبت به برخی خواب ها و باصطلاح کشف و شهودهای مریدان(با ذکر برخی مصادیق و شواهد).

نقد برخی مدعیات عرفانی اعم از مدعیات نظری و سلوکی(با ذکر برخی موارد بصورت مستند.