توصیه به ثقلین؛ عصارهٴ وصیّت امام امّت

پایگاه اطلاع رسانی اسراء -سرویس دین و اندیشه: آیت الله العظمی جوادی آملی درباره شخصیت امام راحل بیان می دارند: حضرت امام امّت (قدّس سرّه) بمانند اجداد طاهرینشان که فرمودند: «أحیوا الحقّ».حق را احیا کنید و از قرآن و عترت جدایی نگیرید، ما را به «وحدت» دعوت کرده است، امّا در سایهٴ قرآن و عترت؛ چه‌اینکه ما را به «حفظ نظام اسلامی» که امانت الهی است، فرا خوانده است، ولی در پرتو قرآن و عترت.

مردان الهی در همهٴ مقاطع حیات، مایهٴ رحمت هستند. خدای سبحان بر یحیی (علیه‌السلام) شخصاً سلام می‌فرستد و به عیسی مسیح (علیه‌السلام) اجازه می‌دهد که از طرف خدا بر خود سلام بفرستد.

انسان‌های صالح سالک، که بزرگان از اهل نبوّت و معنا اسوه و قدوهٴ آنها هستند، کسانی می‌باشند که دربارهٴ آنها می‌توان گفت: «و السّلام علیه یوم ولد و یوم مات و یوم یبعث حیّاً». یکی از آن بزرگان، حضرت امام امّت (قدّس سرّه) بود که به حق می‌توان گفت حیات او با رحمت خاصّهٴ الهی اداره می‌شد و رحلت او نیز به شرح أیضاً.

آنچه در این مجال مطرح است، توضیح کوتاهی پیرامون وصیّت‌نامهٴ آن حضرت، برگرفته ازبنان ارزشمند استاد معظم حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی در  کتاب “بنیان مرصوص” ایشان می‌باشد که اهمیت نگاه امامِ دلها نسبت به سفر آخرت را برای همگان تبیین می نماید.

 از حضرت امام صادق (علیه‌السلام) رسیده است که فرمود: «إن أُجّلت فى عمرک یومین فاجعلْ أحدَهما لأدبک لِتَستَعینَ به علی یومِ موتِک». یعنی اگر تنها دو روز مهلت پیدا کردی، یک روز را برای کارهای مرگ و پس از مرگ خود انتخاب کن، به حضرت عرض کردند که ما چگونه برای جریان مرگ خود مدد بگیریم؟ فرمود: نسبت به آیندگان و تدبیر آنها اظهار نظر کنید، کاری کنید که آنها را به خوبی اداره کنند. حُسن تدبیر دربارهٴ آنها که بعد از شما می‌مانند، استعانت به جریان مرگ است. همچنین انسان تا می‌تواند باید وصیّ خود باشد و خود را وصیّ خویش قرار دهد که کارها را در زمان حیات انجام داده و مشکلاتی را برای دیگران واگذار نکند.

مهم‌ترین وصیّت وجود مبارک رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) این بود: «إنّى تارکٌ فیکم الثّقلین، کتاب اللهِ و عترتى».یعنی قرآن و اهل بیت را رعایت کنید. قرآن را بخوانید، بفهمید، عمل کنید، احکام آن را اجـرا، حدود آن را حفظ و معارف آن را منتشر کنید. همچنین به اهل بیت (علیهم‌السلام) اقتدا کرده، سخنان آنها را درک نموده، آنها را امام و اسوهٴ خود دانسته و پیروی آنها را فضیلت بشمارید.

 امّا ببینیم که امام بزرگوار ما (قدّس سرّه) چگونه وصیّت کرده است. او نیز از این جهت که نایب حضرت ولیّ عصر (أرواحنا فداه) و عبد صالح سالک و پیرو قرآن و عترت است، در آغاز وصیّت‌نامهٴ سیاسی الهی خود در پیش‌گفتار رسمی آن، هرچه سخن گفت، دربارهٴ قرآن و عترت و تعظیم آنها و بزرگداشت معنای قرآن و عمل به آن و اجرای حدود قرآن و حفظ و نشر معارف آن سخن گفت. همچنین حضرتش بزرگداشت مکتب عترت، ماتم‌سرایی در سوگ سالار شهیدان (علیه‌السلام)، گرامی داشتن اهل بیت (علیهم‌السلام) و برای آنها در موالید و وَفَیات، حرمت خاص قایل شدن و مانند آن را به نحو مبسوط مطرح کرده است.بنابراین حضرت امام امّت (قدّس سرّه) سخنی جز سخن حضرت نبیّ اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و علیّ بن ابی طالب و ائمّهٴ معصومین (علیهم آلاف التّحیّه والثّناء) نداشت.

آیت الله العظمی جوادی آملی، وصیت نامه آن عزیز سفرکرده را منحصر به مردم ایران ندانستند و مرقوم داشتند:

  وصیّت حضرت امام امّت (قدّس سرّه) تنها به مردم ایران اسلامی نبود، گرچه بیش از هر کسی مردم فداکار ایران اسلامی موظّف هستند که این وصیّت‌نامه را خوانده به آن و عمل کنند، امّا وصیّت ایشان به عالم بشریّت و جهان اسلام و جامعهٴ بیش از یک میلیاردی قرآن و سنّت حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) بود، بلکه از این وسیع‌تر، به جامعهٴ «بشریّت» بود. او همهٴ فِرَق را وصیّت کرده است، خواه آنها که بینش الهی دارند، خواه آنان که فاقد بینش الهی می‌باشند. او آنها را نیز وصیّت کرده است که درست بیندیشند و در کار خود و مکتب خویش تجدید نظر کنند.

پیروی محض از فرمایشات معصومین(ع) در متن وصیت نامه امام امّت

  حضرت امام امّت (قدّس سرّه) بمانند اجداد طاهرینشان که فرمودند: «أحیوا الحقّ».حق را احیا کنید و از قرآن و عترت جدایی نگیرید، ما را به «وحدت» دعوت کرده است، امّا در سایهٴ قرآن و عترت؛ چه‌اینکه ما را به «حفظ نظام اسلامی» که امانت الهی است، فرا خوانده است، ولی در پرتو قرآن و عترت؛ چنانکه ما را به حفظ حدود و مرزهای اسلامی و حضور در صحنهٴ سیاست اسلامی وصیّت کرده است، امّا در ظّل قرآن و عترت. و بالاخره اگر اصل نه شرقی نه غربی، حمایت از محرومان و مستضعفان، جنگ فقر و غنا و صدها مسئلهٴ دیگر را در وصیّت‌نامهٴ خود طرح کرد و وظیفهٴ ارتش، سپاه، دولت، مجلس و قوّهٴ قضائیّه را مشخّص نموده و شورای نگهبان را به وظایفشان آشناکرد و همهٴ ارگانها ونهادهای انقلابی، اداری و دولتی را رهنمود داد و آحاد امّت فداکار ایران اسلامی را هدایت کرد، به منزلهٴ شرح برای همان متن است.

معظم له حالات پایانی امام خوبیها را نیز نشانهٴ بندگی خالص ایشان برشمرده و آورده اند:

 شما در پایان وصیّت‌نامهٴ حضرت امام (قدّس سرّه) دیدید که ایشان فرمود: «با دلی آرام و قلبی مطمئن و روحی شاد و ضمیری امیدوار به فضل خدا از خدمت خواهران و برادران مرخص و به سوی جایگاه ابدی سفر می‌کنم …» این، سخن وجود مبارک رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) را تداعی می‌کند. گرچه انسان از آن جهت که بندهٴ خداست، موظّف است که همواره بنالد و بگوید: «و سلاحُهُ البُکاء»، و آن نماز شب حضرت امام (رضوان الله تعالی علیه) در حال بیماری در روی تخت بیمارستان نشانهٴ بندگی خالص ایشان است، امّا از آن جهت که عبد صالح سالک دلی دارد که به یاد حق مطمئنّ است: ﴿ألا بذِکْرِ اللهِ تَطمئِنُّ القلوبُ﴾ به لطف حق امیدوار و از آیندهٴ خود مستحضر بوده و جای خود را در بهشت می‌بیند.

گاهی بلندای صدای حضرت امام امّت (قدّس سرّه) را می‌شنیدیم که می‌فرمود: «مناجات شعبانیّه» چه می‌کند، و گاهی آیهٴ کریمهٴ: ﴿فادخلی فی عبادی و ادخلی جنّتی﴾ را معنا کرده و می‌فرمود: دخول در زمردهٴ بندگان خاصّ خدا و ورود در «جنّه اللّقاء» بهرهٴ اَوْحَدیّ از انسان‌های صالحِ سالک است.

و شما دیدید این امّت فداکار در تمام مراحل انجام وظیفه کرده و خود را بر قبر حضرت امام (قدّس سرّه) انداخته و تبرّک می‌جستند سرّش آن است که کمتر امامزاده‌ای است که در این قرون و اعصار برکاتی همچون حضرت امام امّت (قدّس سرّه) داشته باشد.

 بنابراین بر فرد فرد ما لازم است که به عنوان عمل به وصیّت حضرت امام امّت (قدّس سرّه) این نظام اسلامی را حفظ و از آن نگهداری کنیم و رهبری انقلاب و ارگانهای رسمی انقلاب را با اتّحاد و وحدت و صمیمیّت حفظ کنیم. عزیزان مرزدارمان را همچنان دعا و تقویت کنیم، دولت و خدمتگذاران دولت و همهٴ خدمتگزاران و دست‌اندرکاران نظام اسلامی، مخصوصاً مقام معظّم رهبری را دعا و تأیید کنیم. یکدیگر را بیش از پیش با صفا و صمیمیّت دوست داشته باشیم و بپذیریم.