شیخ محمد بهاری همدانی فرزند میرزامحمد در سال ۱۲۶۵قمری (۱۲۲۸ خورشیدی) در شهر بهار چشم به جهان گشود. حاج میرزا محمّد بهاری دارای ۳ پسر به نام‌های: صادق، فرّخ و محمّد و یک دختر به نام خانم بود. حاج میرزا محمّد کاسب بود و وضعیت مالی نسبتاً خوبی داشت. از قراین و شواهد پیداست که او از
نجم‌الدین رازی با نام کامل‌ترِ ابوبکرْ عبدالله بن محمد بن شاهوار بن انوشیروان الرازی، همچنین مشهور به نجم‌الدین دایه یا نجم رازی، از چهره‌های تأثیرگذار و مطرح در تاریخ تصوف در ایران و جهان اسلام است. راهمیت‌ترین کتاب نجم رازی به نام مرصادالعباد به تصحیح دکتر محمدامین ریاحی است. با وجود کثرت تالیفات نجم رازی، مرصادالعباد تحقیقاً شاهکار او است. چرا که از نظر نثر یکی از زیباترین و شورانگیزترین
آیت‌اللهمیرزا جواد ملکی تبریزی زادروز ۱۲۷۴ قمریتبریز درگذشت ۱۱ ذیحجه ۱۳۴۳ قمری دانش‌آموختهٔ نجف پیشه فقه، اصول، عرفان سال‌های فعالیت عالم و عارف معاصر شناخته‌شده برای عالم مسلمان، دین اسلام مذهب شیعه آثار اسرارالصلاه، المراقبات، استادها ملا حسینقلی همدانی میرزا جواد ملکی تبریزی در حال قنوت یا نیایش میرزا جواد آقا ملکی تبریزی (۱۲۷۴ ه.ق تبریز–۱۳۴۳ ه.ق نجف) از
علامه جلال‌الدین محمد دوانی کازرونی صدیقی مشهور به محقق از خاندان فقهازاده دوانی (۸۳۰ در دوان کازرون – ۹۰۸ هجری قمری)، عارف، حکیم، متکلم و دانشمند بزرگ سدهٔ نهم (برابر قرن پانزدهم میلادی) ایرانی است. بعد از آنکه علوم مقدماتی را در دوان نزد پدرش سعدالدین اسعد دوانی فراگرفت، برای تکمیل تحصیلات، دوان را به قصد شیراز ترک کرد. وی در آنجا نزد اساتیدی همچون سیدصفی‌الدین عبدالرحمن حسینی ایجی علوم حدیث، مظهرالدین
شیخ جعفر مجتهدی تبریزی (زاده ۱ بهمن ۱۳۰۳، تبریز – درگذشته ۶ بهمن ۱۳۷۴، مشهد)، فرزند میرزا یوسف و از عارفان شیعه بود. وی کیمیای تحول معنوی خود را «دوستی اهل بیت» می‌داند.[۱] شیخ جعفر در اشتیاق زیارت عتبات به عراق مهاجرت نمود که بعلت نداشتن جواز ورود دستگیر و در عراق زندانی شد. او زندان را توفیق اجباری خلوت و
علی‌محمد بروجردی (۱۲۷۶ – ۱۳۵۳) فقیه و عارف و از مراجع بروجرد بوده‌است. او از بزرگترین شاگردان سید علی قاضی بود و حتی برخی شاگردان او نیز در درس بروجردی حاضر می‌شدند.[۱] تحصیل در حدود پانزده سالگی، بروجرد را به قصد تحصیل ترک کرده و به سوی عراق نجف رفت. در آن جا از میرزای نائینی،محمدحسین غروی اصفهانی،آقا ضیاءالدین عراقی در فقه و اصول
ابویزید طیفور بن عیسی بن آدم بن سروشان بسطامی معروف به بایزید بسطامی ملقب بهسلطان العارفین بزرگترین عارف قرن سوم هجری، از اهالی ایران و از بزرگان اهل تصوف بود که در سال‌های ۱۶۱ تا ۲۳۴ می‌زیسته‌است.[۲] زندگی‌نامه از زندگی سلطان العارفین بایزید بسطامی اطلاعات خیلی دقیقی در دست نیست. فصیح احمد خوافی او را زادهٔ سال ۱۳۱ هجری نوشته‌است و جَدِّ او سروشان را
مسعود بیضاوی معروف به بابا رکن‌الدین و بابا رکن الدین شیرازی(متولد بیضا شیراز) از بزرگان مشایخ عرفان و علمای قرن هشتم هجری بود که در زمان سلطنت ابوسعید ایلخان مغول در اصفهان زندگی می‌کرد. او در طول زندگی با نهایت احترام می‌زیست. بابا رکن الدین از شاگردان عبدالرزاق کاشانی و همچنین داود قیصری بود. یکی از معتقدان بابا رکن‌الدین، بهاءالدین محمد عاملی، معروف به بهایی دانشمند معاصر صفویه بود. در عصر قاجار نیز بابا رکن‌الدین مریدان و معتقدان بسیاری
محمدتقی بهجت فومنی (زادهٔ ۲ شهریور ۱۲۹۵ در فومن – درگذشتهٔ ۲۷ اردیبهشت ۱۳۸۸ در قم)،[۱] از عرفای نامدار و از مراجع تقلیدسرشناسشیعه دوازده‌امامی بود. او از شاگردان محمدحسین غروی اصفهانی (مشهور به کمپانی) و سید علی قاضی بود[۲] و از جانب سید علی قاضی لقب فاضل گیلانی گرفته بود.[۲][۳] وی در ۹۳ سالگی در قم درگذشت[۴] و پس از اقامه ی نماز توسط جوادی آملی در حرم فاطمه معصومه (قم) به خاک سپرده شد.[۵] زندگی‌نامه تولد
