این روایات نورانی را رسول خدا(علیه أفضل صلوات المصلّین) بیان کرده که در جوامع فقهی ما است. مرحوم صاحب وسائل این روایات معتبر را در کتاب «قضاء» ذکر کرده است که حضرت فرمود: «إِنَّمَا أَقْضِی‏ بَیْنَکُمْ بِالْبَیِّنَاتِ وَ الْأَیْمَان»؛ من با علم غیب عمل نمیکنم، من محکمه قضا را با علم عادی اداره میکنم، با بیّنه و سوگند محکمه قضائی اعلام میکند. بعد صریحاً اعلام کرد و فرمود آقایان! اگر کسی در محکمه من با شاهد زور و دروغ یا بیّنه یا سوگند دروغ مالی را بُرد من میبینم و میدانم که این «قِطْعَةً مِنَ النَّار»[20] را دارد میبرد، مبادا بگوید که من از محکمه پیغمبر و از دست خود پیغمبر این مال را گرفتم! او شاهد آورد و من برابر شاهد حکم کردم، او سوگند یاد کرد و من برابر سوگند قضاوت کردم؛ ولی میدانم که او دروغ میگوید، آن علم غیب سند فقهی نیست «إلا ما خرج بالدلیل»؛

به گزارش خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی اسراء: آیت الله العظمی جوادی آملی در بخشی از پیام خود به آئین رونمایی از آثار مرکز پژوهشی دائرهالمعارف علوم عقلی اسلامی، به تبیین نگاه فلسفی به قاعده لطف پرداختند و بیان داشتند: قاعده لطف اگر از فلسفه کمک می‌گرفت زنده می‌شد، همان‌طوری که مرحوم ملاعبدالرزاق لاهیجی بر آن