ابواسحاق ابراهیم (زاده ۹۶۳ میلادی برابر ۳۵۲ هجری قمری در کازرون، مرگ ۱۰۲۳ میلادی برابر ۴۲۶ هجری قمری) شیخ سلسله کازرونیه و از صوفیان اواخر قرن چهارم و اوایل قرن پنجم هجری قمری است.^[۱] شیخ ابواسحاق پسر شهریار پسر زادان‌فرخ پسر خورشید کازرونی معروف به (شیخ مرشد) بود.

محتویات

• ۱زندگی‌نامه
• ۲مریدان
• ۳آرامگاه
• ۴پانویس
• ۵منابع

زندگی‌نامه[ویرایش متنی]

در سال سیصد و پنجاه و دو هجری در خانواده ای از قبیله سلمان فرزندی مسلمان به نام ابواسحاق قدم به عرصه وجود نهاد که بعدها از اکابر عرفای نیمه دوم قرن چهارم و نیمه اول فرن پنجم و مورد توجه عرفا و مورخین و تذکره نویسان ایران و حتی مستشرقین معاصر گردید. شیخ ابواسحاق از خویشاوندان سلمان فارسی بود.^{[نیازمند منبع]} پدرش شهریار مردی پیشه‌ور بود، مادرش بانویه نام داشت. ابواسحاق تهی دست بود و روزها به پیشه‌وری و صبح‌ها قبل از شروع به کار به تحقیق علوم دینی و قرآن می‌پرداخت.

در پانزده سالگی به ملک عرفا قدم نهاد و در سال سیصد و هشتاد و هشت به زیارت مکه رفت. وی در کازرون و حوالی آن اماکن و خانقاه‌های متعددی ساخت و در آن اماکن از فقرا پذیرایی و با زرتشتیان مباحثه و مناظره می‌کرد. در آن زمان به جز تعداد معدودی بقیه پیرو آیین زرتشت و دارای آتشکده‌های باشکوهی بودند. گفته شده که بیش از بیست و چهار هزار نفر از زرتشتیان و یهودیان کشته و بقیه توسط او مسلمان شدند.^[۱] و به همین جهت به شیخ مرشد معروف شد.

در سال سیصدو هفتاد و یک، مسجد بزرگی ساخت که با پایان آن شهر کازرون وضعیتی دیگر به خود گرفت.

هموراه و در همه جا با طوایف زرتشتیان، مبارزه می‌کرد. به یکی از افرادش برای سپاهی مأموریت داد و در اثر جنگ‌های پی در پی به شیخ غازی معروف شد. گویند گاه می‌شد که ده هزار مسلمان از اطراف و اکتاف شهر در مجلس شیخ حاضر شده و با کمک او به جنگ با زرتشتیان می‌پرداختند.

در هر کدام از دهات کازرون کاروانسرایی بود که به وسیله یاران او اداره می‌شد. او با شیخ ابوسعید ابوالخیر نیز مکاتباتی داشت. گفته می‌شود که وی در پاکستان و هندوستان و ترکیه طرفدارانی داشته‌است. فردوس المرشدیه فی اسرار الصمدیه سیرت نامه اوست که در قرن ابتدای ششم قمری به زبان عربی توسط ابوبکر محمد نوشته شده و در قرن هشتم توسط محمود بن عثمان ترجمه شده‌است.^[۲]

مریدان[ویرایش متنی]

از معروف‌ترین مریدان وی در قرون بعد می‌توان به امین‌الدین بلیانی (شاعر و عارف قرن هفتم و هشتم) و خواجوی کرمانی (شاعر قرن هفتم و هشتم) اشاره کرد.[۱] [۲]^{[پیوند مرده]}