۱۳۹۹/۰۱/۲۷ ۱۰:۰۸

در محضر استاد؛

پایگاه اطلاع رسانی اسراء: به مناسبت فرا رسیدن ایام دهه پایانی ماه شعبان المعظم، فرازهایی از فرمایشات حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی در خصوص لزوم محاسبه نفس و آماده شدن هر چه بیشتر برای ضیافت الهی در ماه مبارک رمضان را از نظر می گذرانیم.

پایگاه اطلاع رسانی اسراء: به مناسبت فرا رسیدن ایام دهه پایانی ماه شعبان المعظم، فرازهایی از فرمایشات حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی در خصوص لزوم محاسبه نفس و آماده شدن هر چه بیشتر برای ضیافت الهی در ماه مبارک رمضان را از نظر می گذرانیم.

آیت الله العظمی جوادی آملی اظهار داشتند: ماه پُر برکت شعبان که در مراحل نهایی آن هستیم، به حسب روایات و ادعیه، آخر سال است. سرّش این است که سالک سالی دارد، اینکه به ما گفتند: «حَاسِبُوا أَنْفُسَکُمْ قَبْلَ أَنْ تُحَاسَبُوا» برای همین است اهل حساب باشید! «وَ زِنُوهَا قَبْلَ أَنْ تُوزَنُوا».[۱] این از بیانات نورانی حضرت امیر (سلام الله علیه) است، فرمود قبل از اینکه شما را وزن کنند شما خودتان را وزن کنید! اینکه می ‌بینید به ما گفتند وزن کنید، بالأخره هر تاجری، آخر سال سود و زیانش را مشخص می ‌کند، این تجارت ﴿لَنْ تَبُورَ﴾،[۲] ﴿فَما رَبِحَتْ تِجارَتُهُمْ﴾،[۳] ﴿هَلْ أَدُلُّکُمْ عَلی تِجارَهٍ تُنْجیکُمْ مِنْ عَذابٍ أَلیمٍ﴾[۴] همه اینها نشان می‌ دهد که بیان نورانی امام هادی (سلام الله علیه) که فرمود: «الدُّنْیا سُوقٌ رَبِحَ فِیهَا قَوْمٌ وَ خَسِرَ آخَرُون‏»[۵] همین است، پس ما مشغول تجارت هستیم، سرمایه‌ ای به نام عمر می ‌دهیم و چیزی باید دریافت کنیم. اول سال، اول ماه مبارک رمضان است و آخر سال، ماه شعبان است؛ لذا می ‌بینید اینها که اهل سیر و سلوک‌ هستند، در ماه شعبان خیلی در «هول و وله» هستند که یک سال گذشت، ما چه کار کنیم. «اَللّهُمَّ اِنْ لَمْ تَکُنْ غَفَرْتَ لَنا فیما مَضی‏ مِنْ شَعْبانَ»،[۶] این در ادعیه ماه‌های دیگر نیست که خدایا‌! اگر ما را در ماه ربیع نیامرزیدی تا آخر ماه بیامرز، در ماه جمادی هم این طور نیست، امّا در ماه شعبان این طور است: «اَللّهُمَّ اِنْ لَمْ تَکُنْ غَفَرْتَ لَنا فیما مَضی‏ مِنْ شَعْبانَ فَاغْفِرْ لَنا فیما بَقِی مِنْهُ»؛ خدایا! اگر تاکنون ما را نیامرزیدی، از این به بعد ما را مشمول رحمت خودت قرار بده! چون آخر سال است.

ایشان خاطرنشان کردند: ماه پُر برکت شعبان ـ خصوصاً ـ چنین چیزی دارد و آخر سال را وجود مبارک پیغمبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) طبق این روایات و ادعیه به نام خود ثبت کرد. گوشه ‌ای از مکان، از نظر جغرافیا به نام مبارک حضرت شد که ﴿لا أُقْسِمُ بِهذَا الْبَلَدِ ٭ وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهذَا الْبَلَدِ﴾[۷] و گوشه ‌ای از زمان هم به نام مبارک آن حضرت ثبت شد؛ یعنی به نام شهر شعبان که این گوشهٴ از زمان همه را پوشش می‌ دهد، چون آخر هست و همه ماه ‌ها به سمت آخر می باشند، چون مکّه اُمّ‌ القریٰ است، همه قُرا به سمت مکه‌ هستند و اگر ﴿لا أُقْسِمُ بِهذَا الْبَلَدِ﴾؛ یعنی کلّ‌ القری، اگر «هَذَا شَهْرُ نَبِیک‏» است، یعنی جمیع «شهور» برای اوست، برای اینکه آن آخر را به نام خود ثبت داده است. این زمان و آن زمین را خدای سبحان به نام او قرار داد؛ یعنی او که متزمّن است این زمان را گرفت، او که متمکّن است این مکان را گرفت.