شیخ محمد بهاری همدانی فرزند میرزامحمد در سال ۱۲۶۵قمری (۱۲۲۸ خورشیدی) در شهر بهار چشم به جهان گشود. حاج میرزا محمّد بهاری دارای ۳ پسر به نامهای: صادق، فرّخ و محمّد و یک دختر به نام خانم بود. حاج میرزا محمّد کاسب بود و وضعیت مالی نسبتاً خوبی داشت. از قراین و شواهد پیداست که او از
سیّد محمّد صَمصام ناموَر به درویش صمصام (۱۲۹۰ش تا ۲۴ آبان ۱۳۵۹) فرزندِ سیّد جعفر از دراویشِ بنامِ اصفهان می‌باشد. بیشترِ شهرتِ وی بخاطرِ شکستنِ آداب و رسوم جامعهٔ زمان خود بود.[۱] زایش و تحصیلات ابتدایی سیّد محمّد در سال ۱۲۹۰ش. در خاندانی روحانی در محلهٔ صراف‌ها در اصفهان به دنیا آمد. وی مانند اسلاف گذشته‌اش راهی حوزهٔ علمیه شد. مقدمات و سطح را نزد استادان زمان فراگرفت
سید قطب‌الدین محمد حسینی نیریزی (زاده ۱۱۰۰ ق، نیریز فارس – درگذشته ۱۱۷۳ ق) از حکما و عرفای نامدار و برجسته و قطب سلسه ذهبیه در دوره صفوی و متأخر از صدرالمتألهین است. وی نخست در وطن خویش به تحصیل پرداخت سپس به شیراز و اصفهان رفت و از اساتید بزرگی همچون مولی شاه محمد دارایی کسب فیض نمود و
سید فرضی یکی از مشاهیر وباطن داران یارسان به شمار می‌آید که در سنه ۱۱۰۰ تا ۱۱۷۰ هجری قمری و معاصر با حکومت نادر شاه افشار می‌زیسته و ساکن در دهستان قزوینه از توابع شهرستان کنگاور واقع در استان کرمانشاه بوده‌است. از نظر یارسان این حضرت دارای مقام ذات مهمان بوده وبا هفتن از یاران معصومش به نامهای شیخ امیر زوله‌ای، سلیم، سید عابدین، قربانعلی، نادر ویس، سید جوزی، خاتون زرینه هریک
عبدالله فاطمی‌نیا (متولد ۱۳۲۵ در تبریز) روحانی [۱]، خطیب، استاد اخلاق، مورخ اسلامی و کتابشناس است. وی در زمینه اخلاق و عرفان، حدیث و شعر عربی تحقیق دارد.[۲] تحصیلات و استادان وی از کودکی تحت تربیت دینی و علمی پدر خود ( میر اسمعیل ، که از جمله علمای اهل عرفان بود، قرار گرفت. سپس نزدیک به ۳۰ سال
سید عبدالکریم رضوی کشمیری[۱][۲][۳][۴][۵][۶][۷][۸][۹][۱۰][۱۱][۱۲][۱۳][۱۴](زادهٔ ۱۳۰۳ خورشیدی نجف، درگذشت ۱۸ فروردین ۱۳۷۸ خورشیدی) فرزند سید محمد علی کشمیری و نوه دختری آیت الله سید محمدکاظم طباطیایی یزدی (صاحب عروه الوثقی)بود. سید عبدالکریم کشمیری از مجتهدان و عارفان بزرگ شیعی معاصر بوده‌است. وی در کنار دروس متعارف حوزه، به آموختن علوم جفر، علم اعداد، علم حروف و اسماءالله و عرفان مشغول بود.
سید عبدالکریم غیرت معروف به غیرت کرمانشاهی (۱۲۵۷–۱۳۳۵)، (شاعر، موسیقی‌دان، ادیب و صوفی ایرانی. زندگی از طرف پدر نسبش به اهالی مکه و حسن مجتبی، می‌رسد. روزگار کودکی و تحصیلات مقدماتی را در همدان گذراند. در سال ۱۳۰۴ به همراه پدر به کرمانشاه رفت و به تحصیل علوم ادبی و خط مشغول شد.[۱] از شعرا و مبارزین مشروطه‌خواه کرمانشاه بود. وی علاوه بر علوم متعارف ادبی، به موازین موسیقی
سید شمس الدین محمد حسینی یزدی دیوان‌سالار، دانشمند دینی، عارف، سیاستمدار و یکی از نام آوران تاریخ شهر یزد، فرزند ارشد قاضی القضات سید رکن‌الدین یزدی و داماد وزیر سرشناس ایرانی خواجه رشیدالدین فضل‌الله طبیب همدانی است که بانی بسیاری از بناها و آثار مهم یزد و دیگر نقاط ایران می‌باشد.[۱]همچنین وی بنیان‌گذار واقعی و راستین محلهٔ چهار منار یزد (کوی بهروک) می‌باشد[۲] نسب سید سید شمس الدین
سید رکن‌الدین محمد قاضی حسینی یزدی (درگذشته ۷۳۲ مهشیدی/۷۱۱ خورشیدی) دانشمند دینی، عارف[۱]، قاضی و نیکوکار ایرانی بود. زندگی پدرش سید قوام‌الدین یزدی ریاضی‌دانان یزدی و خانواده آن‌ها از سادات عریضی بودند. سید رکن‌الدین در درگیری‌های فرقه‌ای یزد شرکت داشت، به همین جهت اتابک یوسف شاه او را پس از شکنجه و آزار در بازار شهر گردانید و در چاه قلعه خورمیز به بند کشید. در پی این
