شیخ محمد بهاری همدانی فرزند میرزامحمد در سال ۱۲۶۵قمری (۱۲۲۸ خورشیدی) در شهر بهار چشم به جهان گشود. حاج میرزا محمّد بهاری دارای ۳ پسر به نام‌های: صادق، فرّخ و محمّد و یک دختر به نام خانم بود. حاج میرزا محمّد کاسب بود و وضعیت مالی نسبتاً خوبی داشت. از قراین و شواهد پیداست که او از
محمدتقی رازی اصفهانی، شیخ رازی یا محمدتقی ایوانکی معروف به صاحب حاشیه، سر سلسلهٔ خاندان نجفی اصفهانی است. صاحب کتاب هدایه المسترشدین است که به صاحب حاشیه نیز معروف است. در بین سال‌های (۱۱۸۷–۱۱۸۵ هـ. ق) در روستای ایوانکی از توابع گرمسار به دنیا آمد. وی سر سلسله خاندان مسجد شاهیان بوده که در حدود سال (۱۲۲۰ هـ. ق) به اصفهان آمده و آن جا را برای سکونت دائمی خود انتخاب کرده‌است.[۱] خانواده وی
علامه جلال‌الدین محمد دوانی صدیقی مشهور به محقق از خاندان فقهازاده دوانی (۸۳۰ در دوان – ۹۰۸ هجری قمری)، عارف، حکیم، متکلم و دانشمند بزرگ سدهٔ نهم (برابر قرن پانزدهم میلادی) ایرانی است. بعد از آنکه علوم مقدماتی را در دوان نزد پدرش سعدالدین اسعد دوانی فراگرفت، برای تکمیل تحصیلات، دوان را به قصد شیراز ترک کرد. وی در آنجا نزد اساتیدی همچون سیدصفی‌الدین عبدالرحمن حسینی ایجی علوم حدیث، مظهرالدین محمد
شیخ اسدالله ایزدگشسب شمس گلپایگانی معروف به درویش ناصر علی (۱۳۰۳–۱۳۶۶) قمری در اصفهان شاعر، حکیم، عارف و نویسنده ایرانی بود. وی تا هجده سالگی در زادگاه خود تیسیه به تحصیل علوم ادبی و عربی پرداخت. از آن پس برای ادامهٔ تحصیل به اصفهان رفت و حکمت و کلام را نزد استادان این شهر فرا گرفت. در سال
زندگی‌نامه شرف الدین داود بن محمود ساوی قیصری یکی از پیروان و شارحان مشهور مکتب ابن عربی در سده هشتم هجری است. او را رومی الاصل دانسته‌اند.[۱] بخش عمده زندگانی و دوران تحصیل وی در کاشان و تحت تربیت عبدالرزاق کاشانی سپری شد. قیصری نزد عبدالرزاق شرح فصوص، تاویلات القرآن و اصطلاحات الصوفیه را خواند.[۲] رابطه شاگردی و استادی موجب شد میان قیصری و
شیخ رکن‌الدین دانیالی مشهور به شیخ دانیال هنگی یا خنجی از عرفای قرن هفتم هجری است. شیخ از صالحان و زهاد معروف خنج بود و چه در زمان حیات و چه پس از مرگ در لارستان و جزایر خلیج فارس مورد احترام و تجلیل قرار داشت. ابن بطوطه در سفرنامهٔ خود از آرامگاه شیخ و مسجد وابسته به آن که مطاف مردم بود و خود وی نیز به
خواجه مودود چشتی عارف قرن پنجم و قطب سلسلهٔ چشتیه بود. خواجه مودود در رجب سنه ۴۳۳ ه.ق در چشت به دنیا آمد و در هفت سالگی قرآن را از حفظ بود و به سن ۱۶ سالگی به کمال علوم رسید و در این هنگام کتاب‌های منهاج العارفین و خلاصهالشریعه را تصنیف کرد. در ۲۹ سالگی ازجانب پدرش سید ناصرالدین ابویوسف چشتی، برسجاده خلافت و ارشاد نشست
خواجه احمد حماد سرخسی، از صوفیان و عرفای دوره آغاز حکومت سلجوقیان بوده‌است. در کتاب خراسان بزرگ آمده که مقبره وی در قریه اندکان از نواحی سرخس می‌باشد. منابع جغرافیای شهرستان سرخس – سیروس محمدنیا قرائی – ناشر انتشارات سخن گستر مشهد – چاپ ۱۳۸۵
خلیل الله طالقانی عارف و شاعر و خطاط عصر صفویه که مدتی در اصفهان میزیست و در حدود ۳۰ سال در آن شهر گوشه نشینی اختیار نمود و از مشایخ صوفیه به شمار می‌آمد و ۷۰ جلد کتاب بخط خود نوشته و آن را بر طلاب وقف نمود. آثار آثار مهم او عبارتند از: آثار مهم او عبارتند از: زاد السبیل رساله در علم مناظره ترجمه متن
