شیخ محمد بهاری همدانی فرزند میرزامحمد در سال ۱۲۶۵قمری (۱۲۲۸ خورشیدی) در شهر بهار چشم به جهان گشود. حاج میرزا محمّد بهاری دارای ۳ پسر به نام‌های: صادق، فرّخ و محمّد و یک دختر به نام خانم بود. حاج میرزا محمّد کاسب بود و وضعیت مالی نسبتاً خوبی داشت. از قراین و شواهد پیداست که او از
مهدی محیی‌الدین الهی قمشه‌ای (زاده ۱۲۸۰ خورشیدی در شهرضا، قمشه – درگذشته ۲۵ اردیبهشت ۱۳۵۲[۱]) فقیه، فیلسوف، عارف، حکیم، شاعر، و مترجم قرآن بود. زندگی وی مقدمات علوم فقه و اصول و حکمت را از شیخ هادی قمشه‌ای و دیگران آموخت. در اصفهان از اساتیدی چون محمد حکیم خراسانی و سپس در خراسان از حکیم مشهدی و میرزا حسین فقیه سبزواری و اسدالله یزدی استفاده کرد. وی مدتی هم در حوزهٔ درس سید حسین طباطبایی
سید محمد حسن الهی طباطبایی (متولد ۱۲۸۶ش – درگذشته ۱۳۴۷ش) از عرفای معاصر شیعه است. او برادر سید محمدحسین طباطبایی است. همچنین او شاگرد سید علی قاضی طباطبایی و مرتضی طالقانی بوده‌است. خانواده وی از نوادگان عبدالوهاب تبریزی که نسب وی هم به حسن مثنی ابن حسن مجتبی می‌رسد. جد محمد تقی قاضی طباطبایی (متوفی ۱۲۲۰ یا ۱۲۲۲ هجری قمری) جد سوم محمد حسن الهی است. میرزا علی آقا قاضی در این شخص
علی‌محمد اژه‌ای شناسنامه تاریخ تولد ۱۵ شعبان ۱۲۶۶ محل زندگی اصفهان تاریخ مرگ ۱۲ صفر ۱۳۳۲ شهر مرگ اصفهان مدفن تخت فولاد اطلاعات آموزشی میرزا علی‌محمد اژه‌ای (۱۵ شعبان ۱۲۶۶ اصفهان- ۱۲ صفر ۱۳۳۲) شاعر و از علمای مبارز اصفهان در زمان قیام تنباکو و جنبش مشروطه ایران است. شعر اژه‌ای ادیبی شاعر بود که در شعر فارسی «شریفی» تخلص
احمد بن محمد اردبیلی نجفی، معروف به «مقدس» یا «مقدس اردبیلی» و «محقق اردبیلی» از علما و فقهای شیعه امامیه در قرن دهم هجری در محلهٔ نیار که نزدیک و چسبیده به شهر اردبیل می‌باشد به دنیا آمد. تاریخ دقیق ولادت او معلوم نیست.وی از شاگردان علامه جلال‌الدین دوانی بود. تحصیل فراگیری علوم دینی را از دوران کودکی آغاز کرد. پس از گذراندن دروس
رحیم ارباب (زادهٔ ۱۲۵۹ خورشیدی – درگذشتهٔ ۱۹ آذر ۱۳۵۵ خورشیدی) معروف به حاج آقا رحیم ارباب، یکی از علمای دینی اصفهان بود. او فرزند علی پناه (مشهور به ارباب حاج آقا فرزند ملا عبدالله شیرانی) بود. وی در کسوت روحانیت بود ولی به رسم ایشان عمامه نگذاشت و همیشه با پیروی از استادش میرزا جهانگیرخان قشقایی کلاه پوستی بر سر می‌گذاشت. گفتنی است که او فقط هنگام نماز به
احمد غزالی احمد غزالی زادروز احتمالاً ۴۵۲ یا ۴۵۳ ه.قایران، طوس، طابران درگذشت ۵۲۰ ه.ق آرامگاه ایران، قزوین، مسجد احمدیه نام‌های دیگر شیخ احمد غزالی طوسی منصب قطب هفتم بعد از غیبت کبرای امام دوازدهم در سلسلهٔ نعمت‌اللهی مکتب تصوف و عرفان مجدالدین ابوالفتح احمد بن محمد غزالی (۴۵۲–۵۲۰ ه. ق)، برادر کوچکتر ابو حامد محمد غزالی بود. کنیه وی ابوالفتوح، والقابش مجدالدین،
احمد بن محمد دینوری ابوالعباس احمد بن محمد دینوری زاده دینور کرمانشاه عارف و عالم قرن چهارم هجری می‌باشد. دینوری مدتی درنیشابور به وعظ و ارشاد مردم پرداخت، در وعظ شهرت داشت.[۱] بعد از مدتی عازم ترمذ و سپس سمرقند شد و سال ۳۴۰ در سمرقند درگذشت. دینوری با افرادی همانند یوسف بن حسین رازی، عبدالله خرار، محمد جریری، ابن عطا آدمی، رویم بغدادی و جنید بغدادی مصاحبت و مکاتبه داشته‌است. از دینوری
ابونصر سراج ابونصر عبدالله بن علی بن محمد بن یحیی سرّاج طوسی از صوفیان قرن چهارم هجری است. محتویات ۱زندگی ۲استادان ۳اللمع ۴پانویس ۵منابع زندگی دربارهٔ زندگی او اطلاع زیادی در دست نیست. از قدیمی‌ترین اطلاعاتی که دربارهٔ وی وجود دارد حکایتی است که هجویری دربارهٔ مشی زاهدانه اش نقل کرده‌است: «معروف است از شیخ ابونصر سرّاج طاووس الفقرا صاحب
