خلاصه ای از زندگی نامه فیلسوف علامه ذوالفنون حسن حسن زاده آملی
ایشان در صبح روز سوم مهرماه ۱۴۰۰ (۱۸ صفر ۱۴۴۳ق)به علت نارسایی قلبی در بیمارستان امام رضا علیه السلام به ملکوت اعلی پیوستند.

الهی , موج از دریا برخیزد و با وی آمیزد و در وی گریزد و در وی ناگزیر است . انا لله و انا الیه راجعون.؛

«روز سه شنبه ۷ ع ۱ سنه ۱۴۱۲ ه ق= ۲۶ شهریور در ۱۳۷۰ ه ش در قم بعد از درس صبح، حالم سخت دگرگون شد، به نحویکه مقدّمات کفن و دفنم را فراهم کرده بودم و این غزل را از رویدا آن حال گفته ام : مژده ای دل که شب هجر به پایان

اعتقاد به ربوبيت الهی اين امکان را فراهم می‌آورد که از منظری شناخت‌شناسانه بسياری از مفاهيم، تحليل‌ها و روابط مفهومی را بازکاوی و دگرگون کنيم.؛

عضو شورای عالی حوزه‌های علمیه، جایگاه رایزن فرهنگی در نشر ارزش‌های فرهنگی و اسلامی در کشورهای دیگر را بسیار مهم و سازنده ارزیابی کرد و اظهار داشت: باید با برگزاری دوره‌های بنیانی  برای کارکنان و مدیران این وزارتخانه، آنها را برای پیشبرد اهداف متعالی نظام آماده کرد.؛

اگر جان همت داشته باشد کار برای بدن دشوار نمیشود.اگر بدن تنبلی میکند بخاطر آن است که روح نشاط ندارد.

کار دیگری هم که به نظر من جایش خالی است، نوشته‌هائی درباره‌ی فلسفه‌ی تطبیقی است؛ شبیه آن کاری که ویل دورانت در «لذات فلسفه» کرده، که لابد ملاحظه کرده‌اید. «لذات فلسفه» یک کتابی است که با ادبیات خیلی شیوا و شیرینی نوشته شده و مرحوم دکتر عباس زریاب هم ترجمه‌ی خیلی خوبی کرده؛ انصافاً خیلی خوش‌قلم ترجمه کرده. این کتاب، مباحثه و مناظره‌ی بین فلاسفه‌ی قدیم و جدید غرب است در یک مسئله‌ی خاصی؛ مثل اینکه اینها یک جلسه‌ای تشکیل داده‌اند و دارند با هم بحث میکنند؛ هگل یک چیزی میگوید، بعد کانت جواب او را میدهد، بعد دکارت حرف خودش را میزند؛ همین طور دانه دانه اینها شروع میکنند با همدیگر بحث کردن. اگر یک چنین کار شیرین و شیوائی انجام بگیرد، چقدر خوب است. فرض کنید این کار درباره‌ی موضوع «اصالةالوجود» انجام بگیرد؛ ملاصدرا یک حرف دارد، همین مرحوم آقا علی حکیم یک حرف دارد، مرحوم جلوه یک حرف دارد؛ بعد، از قدما، شیخ اشراق یک حرف دارد - که منکر این معناست - میرداماد یک حرف دارد. اگر فرضاً اینها با همدیگر بحث کنند، چقدر چیز قشنگی از آب در می‌آید. اینها حکمت را ترویج میکند، و ما امروز به این ترویج احتیاج داریم.؛

پرچم فلسفه‌ی اسلامی دست حوزه‌های علمیه بوده است و باید باشد و بماند. اگر شما این پرچم را زمین بگذارید، دیگرانی که احیاناً صلاحیت لازم را ندارند، این پرچم را برمیدارند؛ تدریس فلسفه و دانش فلسفه میافتد دست کسانی که شاید صلاحیتهای لازم را برایش نداشته باشند. امروز اگر نظام و جامعه‌ی ما از فلسفه محروم بماند، در مقابل این شبهات گوناگون، این فلسفه‌های وارداتی مختلف، لخت و بیدفاع خواهد ماند. آن چیزی که میتواند جواب شماها را بدهد، غالباً فقه نیست؛ علوم عقلی است؛