طی مراسمی به همت اداره‌کل فرهنگ و ارشاد اسلامی قم کتاب «عرفان حماسی در شاهنامه» در سرای اهل قلم سی‌سومین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران رونمایی شد. در این مراسم که با اجرای احسان رضایی از نویسندگان شناخته شده همراه بود، استاد محمد علی مجاهدی پدر شعر آیینی کشور، سید موسی حسینی کاشانی مدیرکل فرهنگ و
ضیاءالدین ابوالنجیب عبدالقاهر سهروردی (۴۹۰–۵۶۳) از فقها و از مشایخ صوفیه در سده ششم هجری بود. او آغازگر برخی سلاسل صوفیه، از جمله سلسله «سهروردیه» است.[۱] در سهرورد در نزدیکی زنجان متولد شد. پدرش عبدالله بن محمد بن عَمویه سهروردی و شهاب‌الدین عمر سهروردی برادرزاده او بود.[۲] از علی نبهان و گروه دیگری حدیث شنید. مدتی در مدرسه نظامیه بغداد نزد اسعد میهنی و استادان دیگر به تحصیل
شیخ ابوالمکارم رکن‌الدین علاءالدوله احمد بن محمد بن احمد بیابانکی سمنانی (۶۵۹–۷۳۶ ق) معروف به علاءالدوله سمنانی از بزرگان تصوف ایرانی و از شاعران و نویسندگان سده‌های هفتم و هشتم هجری اهل سمنان بود. او از یک خاندان ثروتمند سمنان بود؛ چنان‌که به قول خود «صد هزار از ملک پدری و میراث صرف و وقف صوفیان» کرد.[۱] زندگی علاءالدوله سمنانی در خانواده ملوک سمنان دیده به جهان گشود.[۲] پس
زین‌الدین مظفر بن روز بهان از عرفای قرن ششم هجری بود. زین‌الدین از احفاد عمر بن خطاب خلیفهٔ دوم بود. مولدش در فارس اما اصلش از قریشی است. بسیار به مسافرت علاقه داشت و بدین مناسبت او را سیاح آفاق گفته‌اند. به حجاز، شام، عراق، و هند سفر کرد و از شیخ ابوموسی مدینی و ابومبارک آدمی روایت حدیث می‌کرد. پدرش سلطان العارفین لقب داشت. زین‌الدین جد پنجم، معین‌الدین ابوالقاسم جنید شیرازی شاعر و نویسندهٔ
میرزا ابوالقاسم زنجانی فرزند میرزا محمّد باقر بن علی نقی، از علما و مجتهدین اواخر دوره قاجار است. اصل این خاندان علمی از زنجان و از نسل میر محسن موسوی هستند. میر محسن جدّ سادات موسوی زنجان و اصفهان است. نوه او میرزا علی نقی زنجانی (متوفی ۱۲۵۸ هجری قمری) به اصفهان مهاجرت نموده و سرسلسله خاندان علمی موسوی زنجانی در اصفهان به شمار می‌رفته‌است.[۱] اساتید در اصفهان
شیخ شقیق فرج معروف به شیخ اخی فرج زنجانی(متولد؟- متوفی ۴۵۷ ه. ق /۱۰۵۶ م.)[۱] از عارفان و عالمان قرن چهارم هجری قمری در زنجان بود. او مریدان بسیار داشت و خود از مریدان شیخ ابوالعباس نهاوندی بود.[۲] گویند شیخ در ابتداء به شغل مکاری (کرایه کشی با حیوان) مشغول بود. یکبار چوبی محکم بر دراز گوشی زد و آن حیوان باوی در سخن آمد و گفت:
شرف‌الدین عبدالله زکی شیرازی (؟ – ۱۲۷۸م) آموزگار، عارف و شاعر رباعی‌سرای ایرانی در سدهٔ هفتم هجری/ سیزدهم میلادی بود.[۱][۲][۳] زندگی عبدالله بن ابوتراب زکی شیرازی در سالی نامعلوم در بوشکان، در نزدیکی کازرون زاده شد. نسب‌نامهٔ او عبدالله بن ابی تراب بهرام بن زکی بن عبدالله بن یقظان بنجیری است. از استادان روزگار خود بود و ناصرالدین بیضاوی و قطب‌الدین
روزبهان ابومحمدبن ابی نصربن روزبهان بقلی فسایی شیرازی، معروف به «شیخ شطّاح» و «شطّاح فارس» عارف اهل فارس بود. او در سال ۵۲۲ هجری قمری در خانواده‌ای دیلمی الاصل در فسا به دنیا آمد.[۱] این عارف و دانشمند سدهٔ ششم و هفتم و از سرسلسله روزبهانیان بوده و دیلمیان مقیم فارس بوده‌اند و چون در فسا به بَقل (سبزی و
رکن الدین محمد سجاسی مشهور به ابوالغنائم رکن الدین سجاسی از شخصیتهای عرفانی مسلمان شهر سجاس از توابع شهرستان خدابنده در استان زنجان می‌باشد. سجاسی مراد و مرشد شمس تبریزی است که روزی رکن‌الدین سجاسی شمس‌الدین را گفت: «ترا می‌باید رفت و در رم سوخته‌ای است، آتش در وی می‌باید زد» و این اشاره‌ای است عرفانی به دیدار شمس تبریزی و مولانا جلال الدین بلخی و
