از باب مقدمه می‌گویم که شاه نعمت الله ولی، از عرفای قرن هشتم و معاصرحافظ شیرازی بوده و ۹۵ سال عمر کرده است و مزار او در ماهان کرمان واقع است و شهید مطهری در جلد ۱۴ مجموعه آثار خود؛ صفحه ۵۷۷ او را اجمالاً توثیق کرده و او را از معاریف و مشاهیر عرفا

ابواِسْحاقِ کازِرونی، ابراهیم بن شهریار بن زادان فرخ بن خورشید، معروف به شیخ مرشد (۳۵۲-۴۲۶ق/۹۶۳-۱۰۳۵م)، عارف، شاعر، مفسر، محدث و مؤسس سلسلۀ کازرونیه (یا اسحاقیه). ابواسحاق در نُوَرد کازرون متولد شد (محمودبن عثمان، ص۵۸؛ جامی، ص۲۵۴). پدر و مادر وی از زرتشتیانی بودند که پیش از ولادت او اسلام آورده بودند، اما نیای وی زادان

شیخ امین‌الدین بلیانی کازرونی از عارفان و مشایخ تصوف ناحیه فارس در سده هفتم و هشتم قمری است. وی در سال ۶۶۸ هجری قمری به دنیا آمد، پدر و اجداد پدری او همه از علماء مشایخ و عارفان زمان خود بودند وی در سن ۷۷ سالگی و در سال ۷۵۴ ه‍.ق در خانقاه خویش درگذشت.[۱]

حاج محمد رضا الطافی نشاط، فرزند خداداد، در سال ۱۳۰۵ هجری شمسی در یکی از روستاهای شهرستان « بهار» در استان همدان به دنیا آمده است. دوستان و آشنایان او را «حاج محمد» می خوانند. تا پیش از عزیمت به همدان، در زادگاه خود به کشاورزی می پرداخته. اما در سال ۱۳۳۱ به همدان می

مسعود بن عبدالله بیضاوی (م، ۷۶۹ ه.ق)، عالم و عارف بزرگ قرن هشتم هجری که اصلش از بیضای فارس بود. وی در عرفان نظری از شیخ کمال الدین عبدالرزاق کاشانی، شیخ داوود قیصری و نعمان خوارزمی بهره گرفت. سنگ قبرش حاکی از شیعه بودن اوست. مهمترین اثر وی «نصوص الخصوص فی شرح الفصوص» شرحی بر

اِبْن‌ِ عَطا، ابوالعباس‌ احمد بن‌ محمد بن‌ سهل‌ اَدَمی‌ بغدادی‌ ( ۳۰۹ق‌/۹۲۲م‌)، عارف‌، شاعر، مفسر و محدث‌ است. شرح حال برخی‌ از مآخذ نسبت‌ او را آدمی‌ نوشته‌اند [۱] [۲] [۳] [۴] [۵] اما از آن‌جا که‌ در میان‌ نیاکان‌ وی‌ کسی‌ به‌ نام‌ آدم‌ شناخته‌ نیست‌، ظاهراً باید نسبت‌ او اَدمی‌ باشد و اَدم‌

اواسط قرن ۱۳ هـ . ق. در خانواده ای دانش پرور و هاشمی تبار، به نام سید ابراهیم موسوی تهرانی، در شهر مقدس کربلا، کودکی دیده به جهان گشود، که نام احمد را برایش برگزیدند.خاندان پدری سید احمد اصالتاً اهل تهران بوده اند؛ اما پدرش برای تحصیل معارف دین و بهره مندی از محضر بزرگان

ابوالمکارم رکن‌الدین علاءالدوله احمدبن‌محمدبن‌احمد بیابانکی سمنانی (۶۵۹ـ۷۳۶ق)، از عرفای بزرگ کبروی به شمار می‌آید که به اعتبار وی، این طریقت «علائیه» نیز خوانده ‌شده است. خاندان علاءالدوله، از خانواده‌های اصیل و ثروتمند سند بودند که به سمنان کوچ کردند و در عصر ایلخانان، صاحب مشاغل دولتی بودند. دوران زندگی علاءالدوله را به دو دوره، قبل