عبدالقادر گیلانی (۱۰۷۷–۱۱۶۶ م) (عربی: عبدالقادر جیلانی، ترکی: Abdülkâdir Geylânî, کردی: عه‌بدوالقادری گه‌یلانی) با نام کامل عبدالقادر بن صالح جنگی‌دوست گیلانی،[۱] عارف، صوفی، محدث، و شاعر ایرانی سده پنجم و ششم قمری بود.[۲] وی بنیادگذار سلسله تصوف قادریه (منتسب به عبدالقادر) بود.[۲][۳] او از سرشناسان بزرگان صوفیه و شیخ طریقه قادریه است.[۳] کنیه وی «ابومحمد» و لقبش «محی الدین» است.[۴] القاب و نسب نام کامل او «شیخ محی الدین ابو محمد عبدالقادر بن ابی صالح موسی جنگی دوست

حاج محمدکاظم کازرونی ملقب به گلبن کازرونی (متولد کازرون) شاعر و عارف بنام ایرانی است. وی در سن چهارده سالگی به قصد تحصیل از کازرون عازم هندوستان و عراق و شام و حجاز شد و در هفتاد سالگی به کازرون بازگشت و به عبادت و ارشاد مردم پرداخت. آثار وی دوازده جلد کتاب تألیف کرد از جمله گلشن اسرار و یسرالناس (سیرالناس) و دیوان اشعار. درگذشت گلبن در حدود سال ۱۲۷۰

شیخ محمد کوهستانی (زاده ۱۲۶۷ شمسی روستای کوهستان (بهشهر) – درگذشت۲۰ اردیبهشت ۱۳۵۱) عارف، فقیه و روحانی شیعه در قرن چهاردهم هجری بود.[۱][۲] سالهای ابتدایی زندگی شیخ محمد کوهستانی فرزند حاج شیخ محمدمهدی از علمای بهشهر مازندران در خانواده‌ای مذهبی متولد شد. پدرش، از عالمان برجسته زمان خویش به حساب می‌آمد. در کودکی پدرش را از دست داد. وی در نوجوانی وارد

محمد بن علی بن عبدالوهاب شریف دیلمی اشکوری لاهیجی معروف به قطب الدین شریف لاهیجی یا قطب‌الدین اشکوری(مرگ پیرامون ۱۰۸۸ تا ۱۰۹۵ هجری) از علمای امامیه سدهٔ یازدهم هجری و از ریاضیدانان دوره اسلامی به شمار می‌رود. وی در خدمت محقق داماد و برخی از استادان بزرگ آن دوران تلمذ کرد و آثار ارزشمندی از خود برجای گذاشت. از وی چند اثر قرآنی، اخلاقی و عرفانی

حکیم میرزاجهانگیرخان قشقایی (۱۲۰۶ خورشیدی/۱۲۴۳ قمری – ۱۲۸۹ خ. /۱۳۲۸ ق) متولد شهرستان سمیرم، از مجتهدان بزرگ شیعه بود. پدرش از طایفه دره‌شوری ایل قشقائی و مادرش اهل شهرستان دهاقان و دختر یکی از خوانین این شهر بوده‌است. او تا چهل‌سالگی، مانند دیگر مردم شهر سمیرم، به دامداری مشغول بوده اما در چهل‌سالگی، او که برای خرید از بازار اصفهان و تعمیر تار به آنجا رفته بود،

سید علی قاضی طباطبایی (۱۳۲۵–۱۲۴۸ خورشیدی/ ۱۳۶۶–۱۲۸۵ قمری)، فقیه، حکیم و عارف شیعه سده سیزده و چهارده خورشیدی بود. زندگی‌نامه وی در ۷ فروردین سال ۱۲۴۸ خورشیدی (۱۳ ذی‌الحجه سال ۱۲۸۵ قمری) در تبریز زاده شد. وی فرزند میرزا حسین (درگذشته ۱۳۱۲ ق) طباطبایی بود. سلسله نسب آن‌ها به علی بن ابیطالب می‌رسد.[۱] میرزا حسین قاضی خود اهل معرفت و از شاگردان میرزا محمدحسن شیرازی بوده و کتابی در

محمد سعید بن محمد مفید قمی معروف به قاضی سعید قمی (۱۰۷۱–۱۰۱۲ خورشیدی) فیلسوف، مجتهد، مرجع تقلید شیعه و محدث بزرگ قرن دوازدهم هجری بود. وی یکی از فیلسوفان مکتب قم است.[۱] زندگانی وی در قم زاده شد. پدر وی، محمد فقیه قمی، نیز حکیم بود. زمانی که قاضی جوان بود دوران اولیه تحصیل را در قم سپری کرد.[۲] وی در دوران صفوی زندگی می‌کرد و

ملا محمدمحسن فیض کاشانی (زادهٔ ۱۰۰۷ در کاشان – درگذشتهٔ ۱۰۹۰ هجری قمری در کاشان) (۹۷۷–۱۰۵۸ هجری شمسی)، حکیم، محدث و عارف دوره صفوی و از بزرگترین دانشمندان شیعه است. نام او محمدمحسن مشهور به ملا محسن و تخلص وی فیض بوده است. ملا محمدمحسن داماد بزرگ ملاصدرای شیرازی بوده است. در فقه و اصول و فلسفه و کلام و حدیث و تفسیر قرآن و شعر و ادب توانا و در تمامی این‌ها و